Como sabedes -grazas pola vosa simpatía-, decidín renunciar ao ministerio que o Señor me confiou o 19 de abril de 2005.

Fíxeno con plena liberdade polo ben da Igrexa, tras haber orado durante moito tempo e examinar a miña conciencia ante Deus, moi consciente da importancia deste acto, pero consciente ao mesmo tempo de non estar xa en condicións de desempeñar o ministerio petrino coa forza que este require.

Sostenme e ilumíname a certeza de que a Igrexa é de Cristo, que non deixará de guiala e coidala. Agradezo a todos o amor e a pregaria con que me acompañastes. Grazas.

Nestes días nada fáciles para min, sentín case fisicamente a forza que me dá a oración, o amor da Igrexa, a vosa oración. Seguide pregando por min, pola Igrexa, polo próximo Papa. O Señor guiaranos.

Hoxe, Mércores de Cinza, iniciamos o tempo litúrxico da Coresma, corenta días que nos preparan á celebración da Santa Pascua.

É un tempo de particular esforzo no noso camiño espiritual. Corenta días é o período que Xesús pasou no deserto antes de iniciar a súa vida pública, e onde foi tentado polo diaño.

Reflexionar sobre as tentacións de Xesús no deserto é unha invitación a responder á pregunta fundamental: Que é o importante na vida? Que posto ocupa o Señor na nosa existencia?

As tentacións que afronta Xesús mostran o risco de instrumentalizar a Deus, de usalo para o propio interese, para a propia gloria. Dar a Deus o primeiro posto ante as tentacións require "converterse"; significa seguir a Cristo de forma que o seu Evanxeo sexa guía concreta da vida; é recoñecer que somos criaturas, que dependemos del, do seu amor; que soamente "perdendo" a vida pola súa causa podémola gañar. Converterse é non deixarse invadir polas ilusións, as aparencias, as cousas; é buscar que a verdade, a fe e o amor en Deus sexan o máis importante da nosa vida.