Carta do Prelado (novembro 2011)

Presentar a fe aos demais, especialmente coa propia vida, é un "deber gozoso" para todos os cristiáns, di Mons. Echevarría na súa carta de novembro.

08-11-2011

Queridísimos: ¡que Xesús me garde ás miñas fillas e aos meus fillos!

Co mes de novembro, a Igrexa convídanos a levantar a mirada máis aló do horizonte terreo. A solemnidade de Todos os Santos, que hoxe celebramos e, mañá, a conmemoración dos fieis defuntos, fálannos de que Deus creounos para servirlle e encomiarlle na terra e gozar del eternamente no Ceo. A vida terrea, por longa que sexa, queda nun brevísimo instante en comparación coa eternidade. Ensina un dos salmos: ¡o home! Como o heno son os seus días: florece como flor silvestre; sobre el pasa o vento e non subsiste, nin se recoñece máis o seu sitio. Pero a misericordia do Señor dura desde sempre e para sempre cos que lle temen[1]. Moitas veces ouvín comentar estas palabras ao noso Pai, coroándoas con ovultum tuum, Domine, requiram![2].

O único definitivo, o que de verdade paga a pena, é chegar á casa do Pai, onde Xesucristo ha ir para prepararnos unha morada[3]. Sábeno ben as almas benaventuradas que xa gozan da visión beatífica no Ceo; e ansían chegar alí as que se purifican no Purgatorio antes de ser admitidas na gloria.

Estas conmemoracións litúrxicas, e todo o mes que comezamos, constitúen unha boa ocasión para facer un exame de conciencia máis profundo, reavivando as ansias de Deus e rectificando o que haxa que rectificar. ¿De que lle servirá ao home gañar o mundo enteiro se perde a súa vida?, ¿ou que poderá dar o home a cambio da súa vida?[4]. Estas preguntas do noso Señor deberían estar moi presentes nas nosas xornadas e iluminar todo noso actuar. Porque, ¿que aproveita ao home todo o que poboa a terra, todas as ambicións da intelixencia e da vontade? ¿Que vale isto, se todo acábase, se todo afúndese, se son bambalinas de teatro todas as riquezas deste mundo terreo; se despois é a eternidade para sempre, para sempre, para sempre? (...). Menten os homes, cando din para sempre en cousas temporais. Só é verdade, cunha verdade total, o para sempre cara a Deus; e así has de vivir ti, cunha fe que che axude a sentir sabores de mel, dozuras de ceo, ao pensar na eternidade que de verdade é para sempre[5].

Unha mirada ao mundo móvenos a considerar con dor que son moitos -homes e mulleres, novas e anciáns- os que percorren as sendas terreas sen apenas considerar o seu destino eterno. Outras inquietudes e necesidades ocupan case por completo o seu horizonte vital; e, ás veces sen culpa propia, descoñecen a dignidade á que Deus a chama, a felicidade sen termo a que os convoca. Ti e eu, cada cristián consciente da grandeza da súa vocación, non pode permanecer indiferente ante a sorte deses xentíos que non coñecen a Deus ou o pon entre paréntese. Ante esta realidade, non caben pesimismos. Habemos de rogar ao Señor que nos encha do seu celo e que sexamos conscientes de que, coa oración e a mortificación, achegámonos até o último recuncho do planeta. ¿Queremos a toda a humanidade? ¿Como reaccionamos ante as noticias de países lonxanos?

Na Carta apostólica publicada días atrás, convocando un ano da fe para dentro dalgúns meses, Bieito XVI reafirma esta responsabilidade fundamental dos fieis católicos. Non podemos deixar que a sal se volva sousa e a luz permaneza oculta (cfr. Mt 5, 13-16). Como a samaritana, tamén o home actual pode sentir de novo a necesidade de achegarse ao pozo para escoitar a Xesús, que convida a crer nel e a extraer a auga viva que mana da súa fonte (cfr. Jn 4, 14)[6]. O pensamento da Comunión dos santos, tan vivo nas próximas semanas, impulsaranos a pedir á terceira Persoa da Santísima Trindade que acrecente en cada un o desexo de achegarlle moitas almas. Ure igne Sancti Spiritus!, clamamos coa invocación que tanto removía ao noso Pai. ¡Quéimanos, Señor, co lume do Espírito Santo! Que a túa acción nas nosas almas -luz na intelixencia, decisións operativas na vontade, fortaleza no corazón- impúlsenos a un apostolado constante, aproveitando todas as ocasións -e sabendo crear ocasións novas- para axudar a que se acheguen a Deus as xentes con quen nos atopemos.

Temos que empeñarnos diariamente na tarefa apostólica con renovado ardor. Debemos descubrir de novo -prosegue o Papa- o gusto de alimentarnos coa Palabra de Deus, transmitida fielmente pola Igrexa, e co Pan da vida, ofrecido como sustento a todos os que son os seus discípulos (cfr. Jn 6, 51). En efecto, o ensino de Xesús resoa aínda hoxe coa mesma forza: "Traballade non polo alimento que perece, senón polo alimento que perdura até a vida eterna" (Jn 6, 27). A pregunta exposta polos que lle escoitaban é tamén hoxe a mesma para nós: "¿Que temos que facer para realizar as obras de Deus"? (Jn 6, 28). Sabemos a resposta de Xesús: "A obra de Deus é esta: que creades no que El enviou" (Jn 6, 29). Crer en Xesucristo é, por tanto, o camiño para poder chegar de modo definitivo á salvación[7].

Fixar, como sempre, na figura amabilísima do Redentor. É preciso crer nel, o noso Deus e Salvador, que quere levarnos á gloria de Deus Pai coa asistencia do Espírito Santo. Tan intensamente deséxao, que nunha ocasión manifestou aos seus discípulos: ignem veni mittere in terram, et quid volo nisi ut accendatur?[8]; vin a prender lume na terra, ¿e que quero senón que se acenda?

Estas palabras espolearon a alma de san Xosemaría desde moi nova. Durante anos, acendíame en amor de Deus a consideración do afán de Xesús por incendiar o mundo co seu lume. E non podía conter dentro de min aquel hervor que se abría impetuosamente na miña alma e que, expresándose nas palabras mesmas do Mestre, saía a berros da miña boca: ignem veni mittere in terram, et quid volo nisi ut accendatur?... Ecce ego quia vocasti me(Lc12, 49; 1 Re3, 9); vin a pór lume na terra, e que quero senón que arda?... Aquí estou, porque me chamaches[9]. E engadía que, para a súa alma, esas palabras eran un acicate: que o sexan tamén para vós; que non esteades nunca apagados; que vos saibades portadores de lume divino, de luz divina, de calor de ceo, de amor de Deus, en todos os ambientes da terra[10].

Pidamos ao Paráclito que acenda os nosos corazóns; que nos faga experimentar, con Cristo, o celo pola salvación de todos. Aquel ignem veni mittere in terram!, vin á terra a pegarlle lume, débenos queimar a alma. E hemos de ter decidido, absolutamente decidido, a dicir ao Señor: ecce ego quia vocasti me!(1 Sam3, 8), ¡aquí me tes!, porque me chamaches a ser cristián. ¿Pai de familia? Pai de familia. ¿Fillo de familia? Fillo de familia. ¿Nai de familia? Nai de familia. Pero pegando lume a todo o que toquedes. Se non prendedes lume ao que tedes ao redor, vós mesmos queimarédesvos tontamente, para deixar só unhas cinzas, en lugar dunha brasa de luz e calor[11].

O apostolado, gozoso deber para os cristiáns, impúlsanos a continuar a misión de Cristo que leva a cabo a Igrexa, cada un desde a súa situación no Corpo místico. O bo exemplo, sempre fundamental, ten particular importancia nos momentos actuais. Pode haber persoas afastadas de Deus, ou da práctica relixiosa, que non admitan unha conversación de contido sobrenatural ou simplemente espiritual. Pero a testemuña dunha conduta recta -na vida persoal, familiar, profesional, social- non pasa nunca inadvertida. Esas mulleres e eses homes, aínda que quizá non o recoñezan abertamente, con frecuencia interróganse no seu corazón polas razóns desa conduta; e así comezan xa a abrirse á luz do Señor. Coa súa existencia no mundo -escribe o Papa-, os cristiáns están chamados efectivamente a facer resplandecer a Palabra de verdade que o Señor Xesús deixounos[12]. Neste sentido, como suxire Bieito XVI, o estudo ou repaso do Catecismo da Igrexa católica adquire unha importancia particular: para coñecer mellor a fe e as súas consecuencias, e comunicalas a outros. Non deixemos de acudir a esa fonte e de recomendalo a quen tratamos.

A fe non se esgota no coñecemento das verdades contidas no depósito da revelación, senón que require, polo seu propio dinamismo, manifestarse exteriormente. Como ensina san Pablo, a fe per caritatem operatur[13], actúa por medio da caridade; e a caridade móstrase en feitos concretos de servizo aos demais, de atención, de interese polas súas cousas, comezando polos máis próximos. A primeira manifestación tradúcese en desexar o mesmo que quere Deus: que todos os homes sálvense e cheguen ao coñecemento da verdade[14]. Nunha palabra, comunicar a fe recibida. É o obxectivo que o Papa sinala na súa recente carta apostólica, pois sucede hoxe con frecuencia que os cristiáns se preocupan moito polas consecuencias sociais, culturais e políticas do seu compromiso, ao mesmo tempo que seguen considerando a fe como un presuposto obvio da vida común. De feito, este presuposto non só non parece como tal, senón que mesmo con frecuencia é negado. Mentres que no pasado era posible recoñecer un tecido cultural unitario, amplamente aceptado na súa referencia ao contido da fe e dos valores inspirados por ela, hoxe non semella que sexa así en grandes sectores da sociedade[15].

Durante toda a súa vida, san Xosemaría predicou a necesidade de empapar coa fe os pensamentos, as palabras e as obras. Insistía en que, ao entrar en contacto con outras persoas, deberiamos expornos enseguida o modo de axudarlles a achegarse a Deus. Adoitaba pór unha comparación. ¿Tédesvos fixado en como hai nos homes todos -tamén en ti e en min- como un prexuízo psíquico, unha especie de psicose profesional? Cando un médico ve pola rúa a outra persoa que pasa, sen darse conta pensa: "esa persoa anda mal do fígado". E se a mira un xastre, comenta: "que mal vestido, ou que ben, que bo corte!". E o zapateiro fíxase nos zapatos... E ti e eu, fillos de Deus, dedicados a servir aos demais no mundo, por amor do Señor, cando contemplamos ás xentes, temos que pensar nas almas: velaquí unha alma "temos que dicirnos", unha alma que hai que axudar, unha alma á que se debe comprender, unha alma coa que habemos de convivir, unha alma que hai que salvar[16].

É lóxica esta maneira de proceder, porque quen descubriu a Cristo debe levar a outros cara a El. Unha gran alegría non se pode gardar para un mesmo. É necesario transmitila[17]. Así se comportaron os seguidores fieis do Señor en todas as épocas. «Cando descubrides que algo vos foi de proveito -predicaba san Gregorio Magno-, procurades atraer aos demais. Tedes, pois, que desexar que outros vos acompañen polos camiños do Señor. Se ides ao foro ou aos baños, e topades con algún que se atopa desocupado, convidádeslle a que vos acompañe. Aplicade ao espiritual este costume terreo e, cando vaiades a Deus, non o fagades sós»[18].

Pensemos que, a pesar do clima de deixamento e relativismo, no corazón de todos hai unha fame de eternidade que só Deus pode satisfacer. Esta realidade pode constituír un firme punto de apoio para renovar diariamente o afán apostólico, sabendo que o Señor desexa servirse dos cristiáns, de ti e de min, como instrumentos para levar ao Ceo a outros. Aínda que nos vexamos e sexamos realmente pouca cousa, témonos que acender no desexo e na realidade de levar a luz de Cristo, o afán de Cristo, as dores e a salvación de Cristo, a tantas almas de colegas, de amigos, de parentes, de coñecidos, de descoñecidos -sexan calquera as súas opinións en cousas da terra-, para darlles a todos un bo abrazo fraterno. Entón seremos rubí aceso, e deixaremos de ser esta nada, este carbón pobre e miserable, para ser voz de Deus, luz de Deus, ¡lume de Pentecostés![19].

Nos días pasados, estiven en Pamplona para presidir a investidura dalgúns doutoramentos honoris causa pola Universidade de Navarra. Logo, en Madrid, tiven reunións con milleiros de fieis da Prelatura, cooperadores e amigos. Pedín á Trindade Santísima que renove en todos o afán apostólico, colaborando na nova evangelización da sociedade co seu apostolado persoal de amizade e confidencia, e tamén promovendo actividades formativas que leven a mensaxe de Cristo a todos os ambientes.

Antes de terminar, pídovos oracións polos trinta e cinco irmáns vosos que recibirán a ordenación diaconal o próximo día 5, en Roma. Pedide para eles, e para todos os ministros da Igrexa, un corazón á medida do Corazón de Cristo.

Sigamos moi unidos ao Romano Pontífice e en comunión cos Bispos diocesanos. Agradezamos ao Señor os froitos espirituais que outorga á Igrexa mediante o labor apostólica dos fieis da Obra. Farémolo especialmente o próximo día 28, aniversario da erección do Opus Dei en prelatura persoal. Que o noso recoñecemento chegue a Deus por mans da Santísima Virxe.

Con todo agarimo, bendícevos

o voso Pai

+ Javier

Roma, 1 de novembro de 2011.

[1] Sal 102 [103] 15-17.

[2] Cfr. Sal 26 [27] 8.

[3] Cfr. Jn 14, 2-3.

[4] Mt 16, 26.

[5] San Xosemaría, Amigos de Deus, n. 200.

[6] Bieito XVI, Carta apostólica Porta fidei, 11-X-2011, n. 3.

[7] Ibid.

[8] Lc 12, 49 (Vg).