A súa infancia e xuventude transcorreron en terras de Galicia e Aragón. En 1941 asistiu a un curso de retiro espiritual, dirixido por San Xosemaría Escrivá en Alacuás (Valencia) e recibiu de Deus a graza da vocación ao Opus Dei.

Xunto con outras mozas, puxo en marcha o labor apostólico con mulleres, alentado polo impulso do Fundador, que lle descubriu o valor santificador do traballo ordinario. Encarnita incorporou pronto á súa vida esas ensinanzas e o traballo foi para ela forxa de virtudes cristiás.

En 1946 trasladouse a Roma e dende alí traballou na expansión do Opus Dei por todo o mundo, demostrando fe en Deus e amor ás almas. A súa actitude de servizo leváballe a esquecer si mesma para ocuparse do ben espiritual e material dos que o rodeaban. Volveu a España en 1961 e colaborou en varias iniciativas apostólicas. Os últimos anos da súa vida residiu en Valladolid.

En 1980 diagnosticóuselle un cancro e durante quince anos conviviu coa enfermidade, sen diminuír o ritmo de intenso traballo, amando heroicamente a vontade de Deus e descubrindo outras persoas o valor santificador da Cruz.

O trato continuo con Deus, a través dunha intensa vida de piedade, levouno a converter a amizade humana en encontro con Xesucristo . Pódese dicir que foron innumerables as persoas que a través do trato con Encarnita se achegaron a Deus e atoparon un sentido ás súas vidas. Morreu santamente en Pamplona o 1 de decembro de 1995.