Nacín nun pobo galego, e fomos 15 irmáns. O meu pai contaxioume a súa paixón polo ensino. Era mestre galeguista que ao quedar sen escola montou un colexio en Villagarcía de Arousa con moito esforzo. Tras estudar Filosofía e Letras, casei e opositei para ser profesora de Literatura. Traballei en institutos de Ourense, Lalín, Caldas de Rei, e finalmente nun de Santiago, onde traballei durante vinte anos até a xubilación
Ao longo da vida tiven, como tantos, que afrontar moitas dificultades e problemas persoais, familiares, profesionais, económicos, etc. Entre outros, estiven enferma no hospital, perdemos á miña irmá Alicia, a miña filla Begoña morreu nun accidente de coche aos sete anos... Con axuda doutras persoas tiven que traballar e viaxar moito para sacar adiante aos fillos, facendo compatible familia e traballo.
Sempre tivera fe en Deus, pero recoñezo que as dificultades me axudaron a madurar. A través de dúas irmás miñas que eran da Obra coñecín o Opus Dei, e aprendín entón a atopar mellor a Deus na vida ordinaria -tamén nos problemas- e a afrontar todo con El. Comprendín que, pase o que pase, Deus está sempre aí, connosco, e isto axudoume a ser forte e a esforzarme por axudar mellor a outros, a través da familia, a catequese na parroquia, o Instituto, etc. Fun alí Xefa de Estudos, e tamén tiven dificultades con algúns colegas, pero aprendín a convivir e aceptar a todos e acabamos sendo moi amigos.
Hai algúns anos xubileime. Celebramos unha Misa na Catedral, e logo os meus compañeiros do Instituto prepararon unha homenaxe, ao que asistiron os meus familiares e amigos doutros centros docentes. Algunhas cousas que dixeron entón gustaríame que fosen de verdade realidade na miña vida: "foi sempre coherente;... foi unha muller valente;... buscaba sempre o ben de todos;... comprendía e aceptaba a todos aínda que tivesen ideas distintas...".
Agora teño moitos traballos entre mans, que enchen a miña vida. Por unha banda, os meus once netos e os meus oito fillos son unha prioridade, e procuro colaborar todo o que podo, cando necesitan axuda. Un neto estivo moi grave -podería non haber nado, se os seus pais seguisen o consello médico de abortar- e sacámolo adiante. Outros veñen comer ou a estar uns días, ou a que lles axude nos estudos, etc. Tamén procuro darlles bos consellos, ensinarlles a rezar, etc. ¡Unha avoa hoxe ten mil tarefas educativas!
Sigo visitando persoas enfermas, e dando clases de apoio aos nenos ingresados no hospital, para que poidan seguir os seus estudos. Tamén involucreime nunha Asociación que axuda a persoas soas, e vou visitar a outros anciáns para acompañarlles, facerlles algunha xestión, etc.
Sigo en contacto coa Literatura -a miña vocación profesional- aínda que doutra maneira. Hai anos empezamos un Club de Lectura nunha Asociación Cultural que promoveramos, e actualmente seguimos tendo reunións para analizar libros interesantes. Pola rúa atopo antigos alumnos e familias, e alégrame moito ver os seus progresos.
Descubro aínda moitas cousas por facer... Teño ilusión por axudar á xente e síntome moza por dentro. En realidade penso que o que nos fai vellos non é a idade nin a xubilación, senón non saber amar... Vexo moitas persoas e moitos problemas: pero sempre hai algo ao noso alcance que podemos facer, e coa axuda de Deus e o noso esforzo, contribuír a que a nosa sociedade sexa máis humana.